آرامش

هنگامى که دو نفر عاشق همدیگر باشند آنها سر هم داد نمی‌زنند بلکه خیلى به آرامى با هم صحبت می‌کنند. چرا؟ چون قلب‌هایشان خیلى به هم نزدیک است. فاصله قلب‌هاشان بسیار کم است.

هنگامى که عشقشان به یکدیگر بیشتر شد، آنها حتى حرف معمولى هم با هم نمی‌زنند و فقط در گوش هم نجوا می‌کنند و عشقشان باز هم به یکدیگر بیشتر می‌شود.

گاهی حتى از نجوا کردن هم بی‌نیاز می‌شوند و فقط به یکدیگر نگاه می‌کنند. این هنگامى است که دیگر هیچ فاصله‌اى بین قلب‌هاى آن‌ها باقى نمانده باشد و به اصطلاح می شوند یک روح در دو بدن.

صدا هم برای بدن هاست و الا روح آن هم وقتی یگانه شد نیاز به حرف ندارد چه رسد کلمه هایی که جمله را نقش بندند.

چقدر زیباست رابطه ای چنین نزدیک و زلال. آرزویش هم شاید دور و دیر به نظر برسد برای ارتقای روابط انسانی ما در این سطح اما تا می توانیم باید به این سمت حرکت کنیم. به سمتی که صداهای بلند مان هم طعم محبت و رنگ معرفت داشته باشد. تفاوتش با صدای کوتاه فقط به خاطر بُعدِ مسافت باشد نه دوری دل ها.

آرامش را برای همه شما خواهانم