رئیس جمهور آینده

ماجرای عثمان بن حنیف، خاطره نیست. برای حاکمان یک درس است.

اي فرزند حنيف، شنيده ام مردي از جوانان اهل بصره تو را به خوان گسترده اي از طعام دعوت نموده و تو بر سر آن خوان با شتاب حضور يافتي. طعام هاي رنگارنگ براي تو خوش آمده و کاسه هاي گوناگون پياپي بر سر سفره تو آورده شده است. من گمان نداشتم تو خوردن غذاي قومي را بپذيري که فقراي آنان مورد اعراض قرار گيرند و بي نيازانشان بر سر طعام دعوت شوند."

بنگر چه چيز خوردني از اين طعام مي جوي و مي بلعي، پس آنجا که شناسايي غذا براي تو مشکل است، آن را بينداز و در آن مورد که به پاکيزگي اصل و هدفهايش يقين کردي تناول نما.

مسئولان هم اولا به این مهم هستند. امام به تاکید می فرمایند" هشيار باش، امام شما از دنيايش به دو لباس کهنه و از خوراکش به دو قرص کفايت نموده است." بعد از این گزاره خبری و تعلیمی، توان افراد را به رعایت ساده زیستی در نظر می گیرند و راه را به دقت نشان می دهند؛" بدانيد شما قطعا توانايي اين قناعت را نداريد، ولي با اتصاف به پرهيزکاري و کوشش و پاکدامني و درستکاري مرا ياري کنيد."

راه امروز و رسم کارگزاران حکومتی باید اتصاف به پرهیزکاری و پاکدستی و پاک دامنی و درستکاری و ساده زیستی باشد. همان که در زندگی شهید رئیسی هم نمایان بود. خانه مادری او در محله کم برخوردار ایثارگرانِ مشهد، نشان داد که او در ساده زیستی نمره بالایی داشت.

معتقدم ساده زیستی به مثابه یک ارزش در نظام مدیریتی مطرح است.

این خُلقِ طاغوتیان است که کاخ بر می افرازند و آجر هایش را از کوخ ها به یغما می برند.

تا کوخ فراوان است، هر کاخی که قد بکشد نماد باطل است.

بنظرم از اولویت های اول یک رئیس جمهور باید سادگی و ساده زیستی باشد